“Als het nodig is, helpen we elkaar”

Rustig aan doen. Dat komt niet voor in het woordenboek van Fatemeh Darrodi. Al heel haar leven zet ze zich onvermoeibaar en op allerlei manieren in om anderen te helpen. Daarom vindt ze het ook zo fijn in haar seniorenwoning op de Damlaan. “We zijn allemaal al wat op leeftijd hier, maar iedereen helpt elkaar.”

Tijdens het gesprek zit Fatemeh af en toe op haar telefoon. “Sorry hoor, dit moet even”, zegt ze verontschuldigend. Ze is vrijwilligster bij Humanitas en vervult daar de rol van coördinator Thuisadministratie Schiedam. De volgende dag heeft ze tien afspraken staan om mensen te helpen met hun aanvraag voor het Tijdelijk Noodfonds Energie. Ze wil alvast wat voorwerk doen, maar de website ligt eruit en dat frustreert. “Weer niet gelukt”, zucht ze na een nieuwe poging om erop te komen.

Helpen, altijd bezig zijn, het zit gewoon in haar aard, zegt ze. “Ik heb het van mijn vader. Die was ook heel actief.” Het lijstje van Fatemehs vrijwilligerstaken is dan ook lang. Naast haar vrijwilligerswerk bij Humanitas zit ze in de activiteitencommissie van Volkstuinvereniging Thurlede, waar ze een volkstuin heeft. Ook verzorgt ze wekelijks een beweeguurtje voor senioren bij Ontmoetingscentrum De 5 Molens.

Vlucht uit Iran
Maar bovenal zet Fatemeh zich in voor de mensenrechten in Iran, het land waar ze geboren is en dat ze op haar 27e moest ontvluchten. Ze sprak zich uit tegen het nieuwe regime dat na de revolutie in 1978 aan de macht was gekomen en was er daardoor niet meer veilig. In 1982 stapt ze met haar twee dochters op het vrachtschip waar haar man als officier werkt. Ze mogen mee als passagiers. “Onderweg besloten we niet terug te keren naar Iran”, blikt ze terug. Dat ze in Nederland terechtkomen, is puur toeval. “Het schip zou eigenlijk naar Spanje varen, maar moest voor reparatie naar de scheepswerf van Wilton-Feijenoord, in Rotterdam dus.” De dag voordat het schip de reis naar Spanje zou hervatten, stapt Fatemeh met haar dochters de kade van de Rotterdamse haven op. Om geen argwaan te wekken, blijft Fatemehs man in eerste instantie achter op het schip. “Toen het de haven uitvoer, is hij van boord gesprongen.”

Bevrijdingsleger
Het gezin komt eerst in Schiedam terecht, in De Gorzen. Na de geboorte van nog drie kinderen verhuizen ze naar een grotere woning in Hoogvliet. Nog wat later verhuizen ze naar de hoofdstad. “Mijn man en ik hadden ons allebei aangesloten bij het bevrijdingsleger van het verzet tegen het Iraanse regime. Vanuit Amsterdam konden we makkelijker helpen.” In die periode brengt Fatemeh – weg van man en kinderen – een jaar door bij het bevrijdingsleger, dat op dat moment in de Iraakse woestijn traint. Ze werkt er als onderwijzer, maar leert er ook met wapens omgaan. Terug in Nederland blijft ze zich inzetten voor een vrij Iran. “Vorige maand liep ik in Frankrijk nog mee in een grote demonstratie. Ik vind: als je ziet dat iets niet goed gaat, dan moet je opstaan. Laat je horen!”

Doen wat je wilt
Ondertussen woont Fatemeh – inmiddels gescheiden – weer in Schiedam. “Ik woon nu dertien jaar op de Damlaan. Het is hier heerlijk, een goede buurt. Ik kijk uit op het groen. Dat wordt trouwens goed onderhouden; het ziet er altijd netjes uit. Sowieso vind ik het fijn om in Nederland te wonen. Je kunt hier vrij lopen, lachen, doen wat je wilt!” Over de woning zelf is Fatemeh eveneens tevreden. “Een jaar geleden heeft Woonplus de boel opgeknapt. Overal zit nu dubbel glas. Dat scheelt écht in de winter!” Ze lacht: “Ik woon inmiddels 43 jaar in Nederland, maar aan de kou ben ik nog steeds niet gewend.”

Ook het goede burencontact maakt dat het fijn wonen is in haar seniorenwoning, zegt Fatemeh. “Ik heb lieve buren. We zijn allemaal al wat op leeftijd en als het nodig is, helpen we elkaar. Zo hebben we afgelopen herfst onderaan de flat samen alle bladeren die van de bomen waren gevallen weggeveegd, zodat niemand kon uitglijden. En laatst waren m’n fietsbanden leeg. De buurman kwam meteen helpen toen ik bij hem aanbelde.”

Strijdvaardig
Als het even kan, is Fatemeh in haar volkstuin op Thurlede. Hier vindt ze rust. Moestuinieren lukt niet meer echt, ze heeft rugklachten. Daarom heeft ze de groenten vervangen door bloemen en bodembedekkers. Die vragen wat minder werk, vertelt ze. De tijd die ze overhoudt, kan ze goed gebruiken in haar drukke vrijwilligersleven, lacht ze.

Het gesprek zit er bijna op. Fatemeh kijkt nog een keer of de website van het Energiefonds inmiddels werkt. Nog steeds niet. “Over een uurtje probeer ik het weer. Het moet toch een keer lukken”, zegt ze strijdvaardig. Want opgeven en haar tien afspraken de volgende dag in de kou laten staan? Ook dat staat niet in Fatemehs woordenboek.